سیستم های پایدارکننده برای کامپاندهای پلی پروپیلنی و TPO در صنعت خودرو

پلی الفینها بویژه پلی پروپیلن، ذاتا پلیمرهایی هستند که در مقابل محیط های خورنده شیمیایی به اندازه کافی مقاومت و پایداری ندارند و بواسطه اکسیژن موجود در محیط تخریب می شوند. به منظور پایداری این گروه از پلیمرهای پرمصرف، در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی، دسته وسیعی از پایدارکننده های پلیمری تحت عنوان آنتی اکسیدانتها طی صنعتی شدن گریدهای مختلف پلی پروپیلن توسعه پیدا کرد. در این میان پایدارکننده های فنولی از جمله مهمترین افزودنی های مورد استفاده در کامپاندهای پلی پروپیلنی هستند که در گستره وسیعی از دمای فرآیندی (تا 300 درجه سانتیگراد) از کارایی بالایی برخوردار می باشند. 

امروزه راهکارهای اصلی و مهم برای توسعه پایدارکننده های پلیمری برای مقاوم سازی طولانی مدت آمیزه های پلیمری شامل افزایش و بهبود عملکرد آنها بخصوص در فاز مذاب پلیمر و همچنین افزایش هر چه بیشتر کارایی آنها در غلظتهای پایین مصرف می باشد. تمایل به تغییر رنگ، بهبود اندک خواص LTTS و انحلال محدود در مواد را از جمله نقاط ضعف افزودنی های پایدارکننده فنولی میتوان برشمرد. آنتی اکسیدانت فنولی سانگنوکس ۱۰۱۰ اولین پایدارکننده حرارتی برای استفاده در کامپاندهای پلی پروپیلنی بود که هنگامی که با افزودنی های پایدارکننده فرآیندی مناسب استفاده شود باعث بهبود پایداری حرارتی در طولانی مدت میشود. مهمترین مزیت های این محصول، کارایی بالا در غلظتهای پایین، انحلال و سازگاری خوب با پلی پروپیلن هستند.

در ادامه توسعه گریدهای مختلف پایدارکننده ها برای بکارگیری در کامپاندهای پلی پروپیلنی، تولید سانگنوکس DSTDP و ترکیب آن با سانگنوکس ۱۰۱۰ اثرات طولانی مدت آن را تقریبا دو برابر کرد. در سال ۲۰۱۶ میلادی، معرفی گرید سانگنوکستند ۲۱۲۴ منجر شد تا اثرات آنتی اکسیدانت سانگنوکس ۱۰۱۰، سه برابر بهبود یابد و امروزه به عنوان یکی از بهترین ترکیبهای پایدارکننده در صنعت شناخته می شود.